Lopersverslag Mariska In het begin van 2015 had ik me ingeschreven voor de Nijmeegse vierdaagse. Door me in te schrijven bij Via Vierdaagse was ik verzekerd van een startbewijs. Ik had namelijk geen zin om te gaan trainen en daarna uitgeloot te worden. Waar ik ging overnachten was voor mij vanzelfsprekend. Ik ging al 4 jaar mee met Blaren voor Afrika als verzorger. Dus ook met lopen ging ik met Blaren voor Afrika mee. Na veel trainen met ups en downs was het dan eindelijk zo ver. Ik mocht zondags mijn startbewijs op gaan halen. De spanning liep daardoor wel enorm op. Maar goed samen met de andere lopers en verzorgers begon ik dinsdagochtend vol goede moed aan mijn vierdaagse. Helaas regende het bij de start en de eerste kilometers. Maar gelukkig was dat van korte duur. Ik ging goed van start. Vrij snel kwam ik een mede blaren voor afrika loper tegen. En we bleven gezellig samen op lopen. Vrij snel kwamen we op de eerste post aan. Daar bleek dat we best aardig op schema liepen. Dus wij vol goede moed weer verder. Een klein stukje verder stonden mijn schoonouders met watermeloen en andere lekkere dingen. Daar heel even gekletst en weer verder. Op naar post 2. Ondertussen begon het al aardig warm te worden. Iets wat niet voorspeld was. Maar goed, goed blijven drinken, pet op en doorlopen. Vlak voor post 2 stonden mijn moeder, zus en neefje mij op te wachten. Dat vond ik erg leuk. Ook op post 2 weer even gezeten en alle flesjes bijgevuld en weer verder. Ik het dorp Elst vond ik het erg druk en was het tempo erg laag. En het werd warmer en warmer. Gelukkig was daar de Via Vierdaagse post. Waar we soep kregen en waar de rij bij de toiletten niet zo lang was. Daarna weer verder. Op naar post 3. Voor mijn gevoel duurde dat een eeuwigheid. En het was ondertussen ook erg warm geworden. Maar goed doorzetten. Op post 3 maar kort gezeten om zo tijd genoeg te hebben voor de rest van de route. Een paar kilometer na post 3 stortte ik in. Ik had het gevoel dat ik elk moment flauw kon vallen. Ben samen met mijn wandelmaatje gaan zitten bij mensen. Deze waren heel vriendelijk. Mijn wandelmaatje was bezorgd en belde met een van onze ervaren verzorgers. Die zei dat ik iets moest eten met zout. Dus er werd soep geregeld. Ik voelde me niet direct beter. De verzorger stond erop dat mijn wandelmaatje vast door zou lopen. Want ik wilde eigenlijk helemaal niet meer verder. Dus zij is met een andere wandelaar verder gelopen en ik ben daar nog bijna een uur blijven zitten. Toen kwamen de verzorgers van post 3 kijken hoe het met me ging. Er was geen plaats in de auto. Dus ik moest in ieder geval door naar post 4. Een van de 2 verzorgers is met me mee gelopen. En heeft onderweg continu de natte handdoek in mijn nek opnieuw natgemaakt en mijn tas gedragen. Eenmaal weer op gang ging het best goed en waren we vrij snel bij post 4. Mijn motivatie was ook weer terug. Ik ging voor een paar minuten zitten en wilde dan weer door want dan kon ik misschien de finish nog halen. Vanaf post 4 is een van de verzorgers van post 4 meegelopen om me te ondersteunen en mijn spullen te dragen. Het laatste stuk was zwaar. Maar ik was om 16.45 uur binnen. Wat was ik blij. En of het zo moest zijn kwam er ook nog iemand naar me toe om te vragen of ik een vroege start wilde hebben voor de volgende dag. Dat wilde ik heel graag want dan zou ik een uur langer de tijd hebben woensdag. Dus toen heb ik mijn late start geruild voor een vroege. Eenmaal terug op de zaal was het al bijna etenstijd. Maar ik ging eerst douchen. Na met moeite wat gegeten te hebben ben ik nog behandeld voor mijn blaren en heb ik nog een stukje gefietst om mijn spieren wat losser te maken. Toen naar bed om de volgende dag weer vroeg op te staan. Nou daar ging ik weer de woensdag. Het was bij het fietsen naar de wedren al warm. Toch gestart maar ik had het gevoel dat ik aan het slaapwandelen was. Ik was zo moe en ik had last van mijn knieen. De dinsdag had me te veel energie gekost. Ik kwam niet op gang en mijn knieen werden steeds pijnlijker en voor mijn gevoel instabieler. Na ongeveer 3 uur kwam ik op post 1. Die op ongeveer 9 km na de start zat. Ik kon echt niet meer en mijn knieen wilde me niet meer dragen. Ik wilde geen blessures lopen dus heb ik besloten om niet verder te gaan dan de 1ste post. Een moeilijk besluit maar ik moest naar mijn lichaam luisteren. Dit was mijn vierdaagse....maar gelukkig werd ik door de verzorgers en andere lopers goed opgevangen en ben ik na een dag uitrusten mee gaan verzorgen. Als ik de posten onderweg niet had gehad was ik zeker eerder gestopt. Al met al een week met ups en downs. Maar vooral heel gezellig!!  

Blaren voor Afrika 2010! Mijn 2e 4daagse is dit geworden. Had vooraf niet verwacht dat het zo’n gezellige groep is/ was. Ik heb gekozen om met Blaren mee te gaan door iemand uit de groep.  Ik heb een enorm gezellige week gehad met jullie allemaal! En ik zie jullie bij de reunie sowieso en mogelijk wel tot volgend jaar.

Hè, hè, eindelijk weer die allerlaatste post, waar je lekker uitgebreid gaat zitten kijken hoe al die gekken richting de finish wandelen, rennen, strompelen of zelfs kruipen. Allemaal leuk en aardig hoor dat wandelen, maar zonder de gezelligheid, de lekkere massages en vooral die heerlijke zelfgemaakte yoghurt op de posten vertik ik het om nog een stap verder te doen… Noortje (6x gelopen met Blaren voor Afrika)

Tijdens de vierdaagse van 2011 bezig geweest met de verzorging. Het is dankbaar werk maar, in 2012 ga ik toch weer proberen om zelf te lopen. "i'm walking, yes indeed i'm walking...."